خـــســـروی کــافـــاق در فــرمــانــش بـــوددخــتــری چــون مــاه در ایـوانـش بــوداز نــــکــــویــــی بـــــود آن رشــــک پـــــرییـوسـف و چــاه و …
| خـــســـروی کــافـــاق در فــرمــانــش بـــود | دخــتــری چــون مــاه در ایـوانـش بــود |
| از نــــکــــویــــی بـــــود آن رشــــک پـــــری | یـوسـف و چــاه و زنـخــدان بــر ســری |
| طــــره او صـــــد دل مــــجـــــروح داشـــــت | هـر ســرمـویـش رگـی بــا روح داشـت |
| مــــاه رویــــش مــــثــــل فــــردوس آمــــده | وانـــگـــه از ابـــروش در قـــوس آمـــده |
| چـــون ز قـــوســـش تـــیـــر پــــران آمـــدی | قــاب قــوســیـنـش ثــنـا خــوان آمـدی |
| نــرگـــس مــســـتـــش ز مــژگـــان خـــار را | در ره افــکــنــدی بــســی هـشــیـار را |
| روی آن عـــذر اوش خـــورشـــیـــد چــــهـــر | هــفــده عــذرا بــرده از مــاه ســپــهــر |
| در دو یــاقــوتـــش کــه جـــان را قــوت بـــود | دایــمــا روح الــقــدس مــبــهــوت بــود |
| چـــون بـــخــنــدیــدی لــبـــش، آب حــیــات | تـشـنه مردی وز لبـش جـسـتـی زکات |
| هــرکـــه کـــردی در زنـــخـــدانـــش نــگـــاه | اوفــتــادی ســرنــگــون در قــعــر چــاه |
| هـرکــه صــیـد روی چــون مــاهـش شــدی | بـی رسـن حـالی فـرو چـاهش شـدی |
| آمـــدی الـــقـــصــــه پــــیـــش پــــادشــــاه | از پــی خـدمـت غـلـامـی هـمـچـو مـاه |
| چـــه غـــلـــامـــی، آنــک داد او از جـــمـــال | مــهـر و مـه راهـم مــحــاق و هـم زوال |
| در بـــســیــط عــالــمــش هــمــتـــا نــبـــود | مـثــل او در حــسـن سـر غـوغـا نـبــود |
| صـــد هـــزاران خــــلـــق در بــــازار و کـــوی | خـیره مـانـدنـدی در آن خـورشـیـد روی |
| کــــرد روزی از قــــضــــا دخــــتــــر نـــگــــاه | دیــــد روی آن غــــلــــام پـــــادشـــــاه |
| دل ز دســتـــش رفــت و در خـــون اوفــتـــاد | عـــقــل او از پـــرده بـــیــرون اوفـــتـــاد |
| عــقـل رفــت و عــشــق بــر وی زور یـافــت | جـان شـیرینش بـه تـلخـی شـور یافت |
| مــدتــی بــا خــویــشــتــن انــدیـشــه کــرد | عـاقـبـت هـم بـی قـراری پـیـشـه کـرد |
| می گداخت از شوق و می سوخت از فراق | در گــداز و ســـوز دل پـــر اشــتـــیــاق |
| بـــــود او را ده کــــنــــیــــزک مــــطــــربــــه | در اغــانـی ســخــت عــالــی مـرتــبــه |
| جــمـلــه مـوســیـقــار زن، بــلــبــل ســرای | لــحـــن داودی ایــشـــان جـــان فــزای |
| حــال خــود در حــال بــا ایــشــان بــگــفــت | تـرک نـام و نـنـگ و تـرک جـان بــگـفـت |
| هــرکــرا شـــد عــشــق جـــانــان آشــکــار | جــان چــنـان جــایـی کـجــا آیـد بــکــار |
| گــفــت اگــر عــشــقــم بــگـویـم بــا غــلـام | در غــلـط افــتــد کـه هـم نـبــود تــمـام |
| حـــشــمــتـــم را هــم زیــان دارد بـــســـی | کی غـلامی را رسـد چـون من کسـی |
| ور نـــگـــویـــم قــــصــــه خــــود آشــــکــــار | در پــــس پـــــرده بـــــمــــیــــرم زار زار |
| صــد کــتــاب صــبـــر بـــر خــود خــوانــده ام | چـون کـنـم، بـی صـبــرم و درمـانـده ام |
| آن هــمــی خــواهــم کــزان ســرو ســهـی | بـــهـــره یـــابــــم او نـــیـــابــــد آگـــی |
| گــر چــنـیـن مـقــصــود مـن حــاصــل شــود | کـــار جـــان مــن بـــه کـــام دل شـــود |
| چــون خـوش آواز آن شـنـودنـد ایـن سـخــن | جـمله گفـتـندش که دل ناخـوش مکـن |
| مــا بــه شــب پــیـش تــو آریـمــش نــهــان | آن چـــنــان کــو را خــبـــر نــبـــود از آن |
| یـک کــنــیـزک شــد نــهــان پــیـش غــلــام | گـفــت حــالـی تــا مـیـش آورد و جــام |
| داروی بـــی هــوشــیــش در مــی فــکــنــد | لـاجـرم بـی خـویـشـیش در وی فـکـنـد |
| چـون بـخـورد آن مـی غـلـام از خـویش شـد | کــار آن زیــبــا کــنــیــزک پــیــش شــد |
| روز تــــا شــــب آن غـــلـــام ســــیـــم بــــر | بــود مـسـت و از دو عـالـم بــی خــبــر |
| چـــون شـــب آمـــد آن کـــنــیــزان آمـــدنــد | پـــیــش او افــتــان و خــیــزان آمــدنــد |
| پــس نــهــادنــد آن زمــان بـــر بـــســتــرش | در نــهــان بـــردنــد پــیــش دخــتــرش |
| زود بــــر تـــخـــت زرش بــــنـــشـــانـــدنـــد | جــوهـرش بــر فـرق مـی افـشــانـدنـد |
| نـیـم شـب چــون نـیـم مـســتــی آن غـلـام | چـشم چـون نرگس گشاد از هم تـمام |
| دیـد قــصــری هــمــچــو فــردوس آن نــگــار | تـــخـــت زریــن از کــنــارش تـــا کــنــار |
| عــنــبـــریــن دو شــمــع بـــرافــروخـــتـــنــد | هـمـچـو هـیزم عـود بـرهـم سـوخـتـنـد |
| بــرکــشــیـده آن بــتــان یـک ســر ســمــاع | عـقـل جــان را کـرده، جـان تــن را وداع |
| بـــود آن شـــب مـــی مـــیـــان جـــمـــع در | هـمـچـو خـورشـیدی بـه نـور شـمـع در |
| در مـــیــان آن هـــمـــه خـــوشـــی و کـــام | گــم شــده در چــهــره دخــتــر غــلــام |
| مـانـده بــود او خـیـره، نـه عـقـل و نـه جــان | نـه دریـن عــالـم بــه مـعـنـی نـه در آن |
| ســیــنــه پـــر عــشــق و زفــان لــال آمــده | جــــــان او از ذوق در حــــــال آمــــــده |
| چـــشـــم بـــر رخـــســـاره دل دار داشـــت | گــوش بـــر آواز مــوســیــقــار داشــت |
| هــم مــشــامــش بــوی عــنــبـــر یــافــتــه | هــم دهــانـــش آتـــش تـــر یــافـــتـــه |
| دخـــتــــرش در حــــال جــــام مـــی بــــداد | نـقـل مـی را بــوسـه ای در پــی بــداد |
| چـــشــم او در چـــهــره جـــانــان بـــمــانــد | در رخ دخــتــر هـمـی حــیـران بــمــانـد |
| چــــون نـــمـــی آمـــد زفـــانـــش کـــارگـــر | اشـک مـی بــاریـد و مـی خــاریـد سـر |
| هــر زمــان آن دخـــتـــر هــمــچـــون نــگـــار | اشـک بـر رویـش فـشـانـدی صـد هـزار |
| گــه لـبــش را بــوســه دادی چــون شــکــر | گـه نـمـک در بـوسـه کـردی بـی جـگـر |
| گــه پـــریــشــان کــرد زلــف ســرکــشــش | گـاه گـم شـد در دو جــادوی خـوشـش |
| وان غـــلـــام مـــســــت پــــیـــش دل نـــواز | مانده بـد بـا خود نه بی خود چشم بـاز |
| هــم دریــن نــظـــاره مــی بـــود آن غـــلــام | تــا بــرآمـد صــبــح از مـشــرق تــمــام |
| چــون بــرآمـد صـبــح و بــاد صـبــح جــسـت | از خـرابـی شـد غـلـام ایـنـجـا ز دسـت |
| چــون بــه خــفــت آنـجــا غــلــام ســرفــراز | زود بــردنــدش بــجــای خــویــش بـــاز |
| بـــعــد از آن چـــون آن غــلــام ســـیــم بـــر | یــافــت آخــر انــدکــی از خــود خــبـــر |
| شـــور آورد و نـــدانـــســـتـــش چـــه بــــود | بودنی چون بود از آن سوزش چه سود |
| گــرچــه هــیــچ آبــی نــبــودش بـــر جــگــر | آب او بـــگـــذشـــت از بــــالـــای ســـر |
| دســت در زد جــامــه بـــر تـــن چــاک کــرد | مـوی بـر هم کـند و سـر بـر خـاک کـرد |
| قــصــه پـــرســـیــدنــد از آن شـــمــع طــراز | گـفــت نـتــوانـم نـمـود ایـن قـصــه بــاز |
| آنــچ مــن دیــدم عــیــان مــســت و خــراب | هـیچ کـس هـرگـز نـبـینـد آن بـه خـواب |
| آنــچ تـــنــهــا بـــر مــن حـــیــران گــذشــت | بــر کـســی هـرگـز نـدانـم آن گـذشـت |
| آنـــچ مـــن دیـــدم نـــیـــارم گـــفــــت بــــاز | زیـن عــجــایـب تــر نــبــیـنــد هـیـچ راز |
| هــر کـــســـی گــفـــتـــنــد آخـــر انــدکــی | بـــا خــود آی و بــازگــو از صــد یــکــی |
| گــفـــت مــن درمــانــده ام چـــون دیــگــری | کــان هـمــه مــن دیـده ام یـا دیـگــری |
| هـیـچ نــشــنــیـدم چــو بــشــنـیـدم هـمــه | مــن نـدیـدم گــرچــه مـن دیـدم هـمـه |
| غــافــلـی گـفــتــش کـه خــوابــی دیـده ای | کــیـن چــنـیـن دیـوانــه و شــوریـده ای |
| گـــفـــت مـــن آگـــه نـــیـــم پــــنـــداریـــی | تــا کــه خــوابـــم بـــود یــا بــیــداریــی |
| مــن نــدانــم کــان بــه مــســتــی دیـده ام | یـا بـه هـشـیـاری صـفـت بـشـنـیده ام |
| زیــن عــجــب تـــر حــال نــبـــود در جــهــان | حـــالــتـــی نــه آشـــکــارا نــه نــهــان |
| نــه تـــوانــم گــفــت و نــه خــامــوش بـــود | نــه مــیــان ایــن و آن مــدهــوش بــود |
| نــه زمـــانــی مـــحـــو مــی گـــردد ز جـــان | نــه از و یـک ذره مــی یــابــم نــشــان |
| دیــده ام صـــاحـــب جـــمــالــی از کـــمــال | هـیچ کـس مـی نـبـودش در هیچ حـال |
| چـــیــســـت پـــیــش چـــهـــره او آفـــتـــاب | ذره والـــلـــه اعــــلـــم بــــاالـــصــــواب |
| چــون نـمـی دانـم چــه گــویـم بــیـش ازیـن | گـرچــه او را دیـده ام مـن پــیـش ازیـن |
| مـــن چــــو او را دیـــده یـــا نـــادیـــده ایـــم | در مــــیـــان ایـــن و آن شــــوریـــده ام |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
