شـنـیـدم کـه وقـتـی سـحـرگـاه عـیـدز گــرمــابــه آمــد بــرون بــا یـزیــدیکی طـشـت خـاکسـتـرش بـی خـبـرفـرو ریـخـتـنـد از سـرایـی بـه سـرهمی گـفـت ش…
| شـنـیـدم کـه وقـتـی سـحـرگـاه عـیـد | ز گــرمــابــه آمــد بــرون بــا یـزیــد |
| یکی طـشـت خـاکسـتـرش بـی خـبـر | فـرو ریـخـتـنـد از سـرایـی بـه سـر |
| همی گـفـت شـولیده دسـتـار و موی | کف دسـت شکرانه مالان بـه روی |
| کـه ای نـفــس مـن در خــور آتــشــم | بـه خـاکستـری روی درهم کشم؟ |
| *** | |
| بـــزرگــان نــکــردنــد در خـــود نــگــاه | خدا بـینی از خویشتـن بـین مخواه |
| بـزرگـی بـه نامـوس و گـفـتـار نیسـت | بـلـندی بـه دعـوی و پـندار نیسـت |
| تــــواضـــع ســــر رفـــعـــت افـــرازدت | تــکــبــر بــه خــاک انــدر انــدازدت |
| بــه گـردن فـتــد سـرکـش تـنـد خـوی | بــلـنـدیـت بــایـد بــلـنـدی مـجـوی |
| ز مـــغـــرور دنــیــا ره دیــن مـــجـــوی | خدا بـینی از خویشتن بـین مجوی |
| گـرت جـاه بــایـد مـکـن چـون خـسـان | بـه چـشـم حـقارت نگه در کسـان |
| گــمـان کــی بــرد مـردم هـوشــمـنـد | که در سـرگرانی اسـت قدر بـلند؟ |
| از ایـن نـامــورتــر مــحــلــی مــجــوی | که خـوانند خـلقت پـسندیده خوی |
| نـه گـر چـون تــویـی بــر تـو کـبــر آورد | بـزرگـش نبـینی بـه چـشـم خـرد؟ |
| تــو نـیـز ار تــکــبــر کـنـی هـمـچــنـان | نـمـایی، کـه پـیشـت تـکـبـر کـنـان |
| چـو اسـتــاده ای بــر مـقـامـی بــلـنـد | بـر افـتـاده گـر هوشـمـندی مـخـند |
| بـــســـا ایــســـتـــاده درآمــد ز پـــای | کـه افـتــادگـانـش گـرفـتــنـد جـای |
| گرفتـم که خـود هستـی از عیب پـاک | تـعـنـت مـکـن بــر مـن عـیـب نـاک |
| یـکـی حـلـقـه کـعـبــه دارد بـه دسـت | یکـی در خـرابـاتـی افـتـاده مسـت |
| گـر آن را بــخــوانـد، کــه نـگــذاردش؟ | ورایــن را بــرانــد، کــه بــاز آردش؟ |
| نه مستظهرست آن به اعمال خویش | نه این را در توبه بسته ست پیش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
