شنیدم که شاهی بـه هندوسـتـانبـــرافــروخــت بــزم از رخ دوســتــانچو طوطی بـه هر نکتـه گویا شدندبــه نـادر خـبــرهـا شـکـرخـا شـدنـدیـکــی گــفــت کــ…
| شنیدم که شاهی بـه هندوسـتـان | بـــرافــروخــت بــزم از رخ دوســتــان |
| چو طوطی بـه هر نکتـه گویا شدند | بــه نـادر خـبــرهـا شـکـرخـا شـدنـد |
| یـکــی گــفــت کــانــدر دیــار عــرب | یـکـی جــانـور دیـده ام بــس عـجـب |
| شـتـر پـیـکـری رسـتـه زو بــال و پـر | ولــیــکــن نــه پــرنــده نــی بـــاربــر |
| پـی طـعـمـه سـوزنده اخـگـر خـورد | چـو عـنقـای مغـرب کـه اخـتـر خـورد |
| بـــود در دهــان وی آتـــش چــو آب | نـســوزد گــلـویـش ازان تــف و تــاب |
| ز وی هر کس آن قصه را کرد گوش | بـر او بــانـگ زد کـای بـرادر خـمـوش |
| شـتـر را بـه روی زمـین پـر کـه دیـد | و یـا طـعـمـه مـرغ از اخــگـر کـه دیـد |
| بـه دل کـی کـند خـانه مـرغ مـقـال | چـــو آیــد فــرو ز آشـــیــان مــحـــال |
| چــو گـویـنـده انـکـار ایـشـان بــدیـد | بـه سـوگـنـد بـسـیار افـغـان کـشـید |
| ولـیـکـن چـو بـرهـان دیگـر نـداشـت | کـس آن را بـه سـوگند بـاور نداشـت |
| ازان جـمـع فـرخـنده شـرمنده مـاند | چـو شمع از خجـالت سرافکنده ماند |
| شد آتـش ز اندوه و بـرخـاسـت زود | بـرون رفت بـر خویش پـیچان چو دود |
| ز پـــا راحـــلــه وز جـــگــر زاد کـــرد | نـهـان از هـمـه رو بــه بــغــداد کــرد |
| شـتـر مـرغـی آورد آنجـا بـه دسـت | بــه عـزم دیـار خــود احــرام بــسـت |
| پـس از سـالی آورد سـوی شـهش | بدان ساخت از صدق خویش آگهش |
| شه آن را چـو دید آفرین کرد و گفت | که ای قول تـو بـوده بـا صـدق جـفت |
| بـود صـبـح کاذب سـخـن بـی فـروغ | نـــیـــایـــد ز صـــادق زبـــانـــان دروغ |
| ولی کی سزد حرفی از نکتـه سنج | کــه بـــایــد در اثــبــات آن بــرد رنــج |
| لـب از دعـویـی بــه کـه داری نـگـاه | کــه آری دلـیـلــش ز یـکــســالـه راه |
| بــیـا ســاقـیـا در ده آن جــام صـاف | کـه شـویـد ز دل رنـگ و بــوی گـزاف |
| بـه هر جا که افتـد ز عکسش فروغ | بـه فـرسـنـگ هـا رخـت بــنـدد دروغ |
| بـیـا مـطـربــا زانـکـه وقـت نـواسـت | بــزن ایـن نــوا را در آهـنــگ راســت |
| کـه کـج جـز گـرفـتـار خـواری مـبــاد | بـه جـز راسـت را رسـتـگـاری مـبــاد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
