بنام آنکه مرا نام داد
سنگر تن
_ _ _
تومرا کی بری آخر به سرای ِ دیگر
شده این خانه ی تن جایگه سوزِ جگر
به غروبی که طلوعش همه نا معلوم است
چورسیدم به چه رو ساز کنی چون وُاگر
دل بی تاب مرا وعده ی فردا دیراست
به سرای تن اسیرم تویک دم بنگر
زادگاهم شده فرسوده ز رنج فرقت
پای من را به کجا بسته ای ای خنیاگر
تا کجا رقص چویک شعله ی لرزان بکنم
چونوازی بپرد زآتش قلبم اخگر
فاصله نیست میان من وُ تو میدانم
ازهمین رو کشیده به دلم غم لشگر
چون به پشت تن فرسوده کمین کرده دلم
ازتو خواهم بشوی این دل من را سنگر
_ __________________
سیزدهم اردیبهشت نودوشش
حورالعین اوجاقی
سنگر تن
_ _ _
تومرا کی بری آخر به سرای ِ دیگر
شده این خانه ی تن جایگه سوزِ جگر
به غروبی که طلوعش همه نا معلوم است
چورسیدم به چه رو ساز کنی چون وُاگر
دل بی تاب مرا وعده ی فردا دیراست
به سرای تن اسیرم تویک دم بنگر
زادگاهم شده فرسوده ز رنج فرقت
پای من را به کجا بسته ای ای خنیاگر
تا کجا رقص چویک شعله ی لرزان بکنم
چونوازی بپرد زآتش قلبم اخگر
فاصله نیست میان من وُ تو میدانم
ازهمین رو کشیده به دلم غم لشگر
چون به پشت تن فرسوده کمین کرده دلم
ازتو خواهم بشوی این دل من را سنگر
_ __________________
سیزدهم اردیبهشت نودوشش
حورالعین اوجاقی
شاعر حورالعین اوجاقی
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
