شیشه عمرم شکسته بود.
خانه ما پراز گلهای بی رنگ شده بود.
دنیا خلاف جهت من میچرخید
تا که دیدم یکی مرا درآغوش گرفت
آغوش گرمی بودوبسیار آشنا…
نمیدانستم کیست…
تاکه بوسه ای برپیشانیم زد
نگاهش کردم
دیدم مادرم است…
خانه ما پراز گلهای بی رنگ شده بود.
دنیا خلاف جهت من میچرخید
تا که دیدم یکی مرا درآغوش گرفت
آغوش گرمی بودوبسیار آشنا…
نمیدانستم کیست…
تاکه بوسه ای برپیشانیم زد
نگاهش کردم
دیدم مادرم است…
شاعر حسین کامران
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
