بـــهـــر عـــذری کـــه مـــیآورد در کـــارجـوابــی مـیـنـهـادش تــازه در بــارچـو بـسیاری از این معنی بـر او خـواندبـت شـکـر لب از پـاسـخ فـرو ماندبـ…
| بـــهـــر عـــذری کـــه مـــیآورد در کـــار | جـوابــی مـیـنـهـادش تــازه در بــار |
| چـو بـسیاری از این معنی بـر او خـواند | بـت شـکـر لب از پـاسـخ فـرو ماند |
| بــحــیـلـت مـرغ در شـسـت آمـد آخــر | رمــیـده بــاز در دســت آمــد آخــر |
| بــت ســوســن مـزاج از بــد لــگــامـی | بـه آئینـی کـه مـیـگـویـد نـظـامـی |
| « بــچـشـمـی نـاز بـی انـدازه مـیـکـرد | بـدیگر چـشـم عهدی تـازه میکرد» |
| « عتابش گرچه میزد شیشه بر سنگ | عـقیقش نرخ می بـرید در جـنگ » |
| دگــر بـــار آن فــســون پــرداز اســتــاد | بـر او افـسـونـی از نـو کـرد بـنـیـاد |
| جــوابـــش داد کــای ســرو ســرافــراز | مـکـن زین بـیشـتـر بـر بـیدلـان نـاز |
| اســـیـــری کـــو تــــمـــنـــای تـــو دارد | سـرش پـیوسـتـه سودای تـو دارد |
| چـنـین تـا چـنـد کـوشـی در هـلـاکـش | بـــتــرس آخــر ز آه ســوزنــاکــش |
| بــس ایـن بــیـچـاره را در درد کـشـتــن | چـراغـش را بــبــاد سـرد کـشـتـن |
| بــهــل تــا از لــبــت کــامــی بــگــیــرد | بــود کـایـن دردش آرامـی بــگـیـرد |
| مـن آن پــیـر کـهـنـســالـم کـه در کــار | جــوانـان از مــن آمــوزنـد هـنـجــار |
| طــبـــیــب رنــج رنــجــوران عــشــقــم | دوای درد بــی درمــان عــشــقــم |
| کــــنـــم دلــــدادگــــان را دلــــنـــوازی | کـنـم بــیـچـارگـان را چـاره سـازی |
| عـــلـــاج عـــاشــــق دیـــوانـــه دانـــم | هزار افـسـون از این افـسـانه دانم |
| ز مـن بــشـنـو غـنـیـمـت دان جــوانـی | دوبــاره نـیـســت کـس را زنـدگـی |
| دگـر بــر عــاشــقـان خــویـش خــواری | مـکـن گـر طــاقـت خــواری نـداری |
| بــدیـن دلـسـوخـتــه آتــش چــه ریـزی | رها کـن بـعـد از این تـندی و تـیزی |
| کــز ایـن آتــش بــجــز دودی نــبــیـنـی | پـشـیمان گـردی و سـردی نبـینی |
| بـــهـــاری زحـــمـــت خـــاری نـــیـــرزد | هــمـــه دنــیــا بـــه آزاری نــیــرزد |
| کــســی بــا مــهـربــانـان کــیـن نـورزد | خـصـومـت کـس بـدیـن آئین نـورزد |
| بـدین سـرگشـتـگی مسـکـین جـوانی | غــریـبــی دردمــنــدی نــاتــوانــی |
| دل انـدر مـهـر و سـودای تــو بــسـتــه | شده از مهر و سودای تـو خـستـه |
| روا چـــون داریــش مـــهــجـــور کـــردن | بــخــواری زاســتــانـش دور کـردن |
| گــرفــتــم کــز تــو کــامـی بــرنـگــیـرد | چـرا بــایـد کـه در هـجـرت بـمـیـرد |
| نـمـیـگـویـم کـه در پــیـشـت نـشـیـنـد | بــهـل تــا یـکـدم از دورت بــبــیـنـد |
| چـه رسـمسـت این جـفـا بـا یار کـردن | دل یــاران ز خـــود بـــیــزار کـــردن |
| زمـانـی بــا غــریـبــی هـمـزبــان شــو | دمـی بـا مـهـربـانـی مـهربـان شـو |
| بـــدیــن آتـــش دل او گــرم مــیــکـــرد | دمـش مـیـداد و آهـن نـرم مـیکـرد |
| مـیـانـشـان مـدتــی ایـن مـاجــرا رفـت | ز هر جانب بسی چون و چرا رفت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
