هر لحظه، زَجر می بَرَم از زنده بودَنَم
نَنگم بُــوَد چـنـیــن،زِ غـمِ بـنــده بـودَنَـم
نَنگم بُــوَد چـنـیــن،زِ غـمِ بـنــده بـودَنَـم
ای آنکه خوش کُنی نظرازدیدگانِ خویش
کوری بِـه از هــزارسـتـمکـاره دیـدَنَـم
بَـرمَـن بِبــار،ابــرِ وفــا تـاکه زنــده اَم
پیــش از وُقــوعِ آنکه بِـبـیـنـی خَمیـدَنَـم
بی خویشَم وچنین به نگون سَرهَمی رَوَم
دارَم به سَـر هــوایِ به سـامـان رسیـدَنَـم
با زورقـی شکسـته به دریـایِ خون رَهـا
بـی بـاد وبـادبــان،عَجَـبـی چون به دیـدَنَم
با خونِ دل هَـمی چـو بَرَم نان به مختصر
بــایَــد کـه نـاسِـــزا زِهـزاران شَـنـیــدَنَـم
یـارَب به هَر نَظَر،چو به(حجّت)کُنی نَظَر
از دیده،جایِ اشک،دوصَد خـون چکـیدَنَـم
1395/11/18(حجت الله کاراندیش)
شاعر حجت الله کاراندیش
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
