حبیب رضایی رازلیقی – علی در سوگ

مونس و غمخوارِ علی ، شمعِ فروزانِ علی
شاخه یِ طوبایِ علی ، سروِ خرامانِ علـی

ای گلِ پرپر شده ام ، همرهِ من بنتِ نَبـی
صورتِ نیلی یِ تو شـد ، قاتلِ پنهـان علی

تَرک مکن زود مرا ، خسته اَگر زِین سفَری
بی تو دلم درد شوَد ، رفت زِ تن جانِ علـی

آتشِ سوزان چه سان ، سُرخ کُند میخ به در
داغ به زخمَت که زَند ، سوخته بنیانِ علی

تا به دمِ مرگ نشد ، حرف زِ سیلی بِزَنـی
پیکرِ مجروحِ تو شد ، فدیـه و تاوانِ علـی

کشته یِ مسمار چرا ، رنجِ علی کُشت تو را
بعدِ تـو دیدنـی شوَد ، حالِ پریشـانِ علـی

سخت بوَد فاطمه ام ، خاک کنم جسمِ تو را
تا دم ِ مرگم نَشـوَد ، چاره و درمانِ علـی

سر به گریبان کند ، زینـبِ خونیـن جگـرَم
اشک به چشمِ حَسَنین ، گشته چو بارانِ علی

می فِشُرد بغض گلو ، راه نفس بسته شود
خانه یِ بی فاطمه هم ، محبس و زندانِ علی

شهر نبی پُر زِ ستم ، مهدِ شـرَر کانِ جفـا
گوشِ کسی نشنوَدَش ، ناله و افغانِ علـی

مثلِ تو مظلوم نشد ، بر که شکایت بِبـرَم
از در و دیـوار بِگَـم ، دردِ فراوانِ علــی

گوهرِ بی مثلِ مرا ، خـاک مـُدارا بِنمــا
امِّ اَبیهـا لقَبــش ، رفته زِ دستـانِ علـی

دید(حبیبـت) کرَمت ، عاشق شیدای تو شد
با ورَقی شعر شوَد . دست به دامانِ علـی

……….حبیب رضائی رازلیقی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
قالب : غزل
بحر : رجز مطوی مثمن سالم
وزن :
مفتعلن مفتعلن ، مفتعلن مفتعلن