قالب شعر: شعر نیمایی

جنگ،
واژه‌ای تلخ،
که بر تن مادران داغدار می‌پیچد،
دردی در دل کودکانی
که آغوش مادر را می‌جویند.
آتش و خون،
در هم می‌پیچیند،
بی‌پناهی بی‌گناهان،
در آغوش جنگ آشیانه می‌سازد.
در دل شب‌های سرد و سیاه،
صدای انفجار،
می‌نشیند بر خواب‌های شیرین.
آرزوها،
زیر آوارها مچاله می‌شوند،
شاید از آن‌ها پیروزی بروید،
خون‌ها روی خاک‌های داغ می‌چکند
و جوانه‌هایی از شهادت می‌رویند.
فردا،
آفتاب خون شما را می‌شوید
و صدای فریادها و ناله‌ها
در گوش صبح می‌دمد.