جواد مهدی پور – خواب غفلت ..

صبح ها با اشک شبنم می شود بیدار گل
با محبت می شود رویاند از هر خار گل

گل نمی روید در آن باغی که باشد شوره زار
در چمن می روید از هر گوشه ای بسیار گل

خوبرویان را نباید بار دیگر آزمود
جلوه ی دیگر کند در آینه هر بار گل

من مسیحی نیستم اما برای خاطرت
بر کمر می بندم از دست رخت زنار گل

می کشم از سرخی لب های تو جام شراب
می کشی از دست من بر دور خود دیوار گل

عمر خود را می کند با خنده ها کوتاه تر
هر که در بزم طرب شد همنشین اش یار گل

آبرو را می برد از باغ ، باد سرد دی
می کشد از دست تیغ باغبان آزار گل

در زمستان غنچه ها را خواب غفلت می برد
در بهاران پرده بر دارد ز رخ ناچار گل