بــه طــاهـر عــلــی آبــاد شــد جــهـان کــمـالگــرفــت عــدل نـظــام و فــزود مـلــک کــمــالرود بــه حــکـم وی انـدر فـلـک مـدار و مـسـیـروزد بــه …
| بــه طــاهـر عــلــی آبــاد شــد جــهـان کــمـال | گــرفــت عــدل نـظــام و فــزود مـلــک کــمــال |
| رود بــه حــکـم وی انـدر فـلـک مـدار و مـسـیـر | وزد بــه امــر وی انـدر هـوا جــنـوب و شــمــال |
| چــو مـهـر مـمـلـکـت از صـدر او فـروخـتــه روی | چــو چــرخ مـفــخــرت از قـدر او فـراخــتــه یـال |
| ز بــــهـــر ســـاوش زایـــد ز خــــاک زر عـــیـــار | ز بــهـر جــودش رویـد ز ســنـگ سـیـم حــلـال |
| نــشــاط طــبـــع جــز از بـــزم او نــدیــد پــنــاه | امــیــد روح جـــز از جـــود او نــیــافــت مــنــال |
| هــژبـــر هــیــبـــت او بــر عــدو گــذارد چــنــگ | هــمــای دولــت او بـــر ولــی گــشــایــد بـــال |
| بـه روز بـخـشـش دسـتـش بـه مـال داد جـواب | هــمــای دولــت او بـــر ولــی گــشــایــد بـــال |
| بـه روز بـخـشـش دسـتـش بـه مـال داد جـواب | هر آن کـسـی کـه مر او را بـه مدح کـرد سؤال |
| زهـی بـزرگـی کـت هـسـت بـر سـپـهـر مـحـل | زهـی کـریمـی کـت نـیسـت در زمـانـه هـمـال |
| اگـر چـه رای تـو بـی شـک بـه قـدر کـیوانسـت | بـه نـام ایـزد بـر مـلـک مـشـتـریـسـت بـه فـال |
| تـو آن کـریم خـصـالـی کـه چـشـم چـرخ بـلـنـد | دریـن زمـانـه نـبــیـنـد چــو تــو کـریـم خــصــال |
| بـه حشمت تـو چنان شد جهان که بـیش زبـاد | نـه زرد گــردد بــرگ و نـه چــفــتــه گــردد نـال |
| عـدو ز بــار غـم ار چــه خـمـیـده چــوگـانـسـت | همـی چـو گـوی نـیابـد ز زخـم سـهم تـو هـال |
| زوال دشــمـن دیـن در کــمـال دولــت تــســت | کـــمـــال دولـــت شـــاهــیــت را مـــبـــاد زوال |
| هـزار رحــمــت بــر ســال و مــاه و روز تــو بــاد | که روز بـخـت تـو ماه است و ماه عمر تـو سال |
| بـــزرگـــوار خـــدایــا بـــه حـــال مـــن بـــنــگـــر | که چـون بـگشت و همی گردد از جـهان احوال |
| وداع کــــرد مـــرا دولـــت نـــکــــرده ســــلـــام | فـراق جـسـت ز مـن پـیش از آنکـه بـود وصـال |
| چـــو بـــاد دی دم مــن ســـرد و دم نــیــارم زد | که دل بـه تنگی میم است و تن بـه کوژی دال |
| درین حـصـار و در آن سـمـج تـاریـم کـه هـمـی | نــیــارد آمــد نــزدیــک مــن ز دوســت خــیــال |
| ز رنــج لــرزان چــون بـــرگ یــافــتـــه آســیــب | بــه درد پــیـچــان چــو مــار کــوفــتــه دنــبــال |
| گــهـی ز رنـج بــپــیـچــم گــه از بــلـا بــطــپــم | چو شیر خسته به تیر و چو مرغ بـسته به بـال |
| دلم ز محـنت خـون گشـت و خـون همی گـریم | هـمــه شــب از غــم عــورات و انــده اطــفــال |
| چـه تــنـگ روزی مـردم کـه چــرخ هـر سـاعـت | در افـــکـــنــد بـــه تـــرازوی روزیــم مــثـــقـــال |
| تـنـم هـنـوز نـگـشـتـه سـت هـم بـه پـیری پـیر | ولــــیــــک رویـــی دارم چــــو روی زالــــی زال |
| بــدان درسـت کـه در حـبــس و بــنـد بـنـده تـو | عقاب بـی پـر گشتـه ست و شیر بـی چـنگال |
| ز پــیــش آنــکــه زادرار تــو بـــگــشــتــم حــال | نـشـسـتــه بــودم بــا مـرگ در جـدال و قـتــال |
| به فرش و جامه توانگر شدم همی پس از آنک | بـه حـبـس جـامه من شـال بـود و فـرش بـلـال |
| نـگـاه کـن کـه چـگـونـه زیـد کـسـی در حـبـس | کـه فـرش و جـامـه او از بــلـال بــاشـد و شـال |
| غــلــامـکــی کــه جــوالـیـســت آنـچــه او دارد | ز بـیـم سـرمـا هـر شـب فـرو شـدی بـه جـوال |
| مــن و غــلــام و کــنـیـزک بــدان شــده قــانــع | کـه هـر سـه روز هـمـی یـافـتـیم یک مـن کـال |
| چــو مــن نــدیــدم رویــیــنــه و بـــرنــجـــیــنــه | ز بـس ضـرورت قـانـع شـدم همـی بـه سـفـال |
| سـخــن نـگـفـتــم چــون نـرم آن سـفـال نـبــود | سفال که دهد چون نیست خود به قدر سفال |
| بــســاخــتــی هـمـه اســبــاب مــن خــداونـدا | شـدم ز بــخـشـش تــو نـیـک روز و نـیـکـو فـال |
| چـو نـوعـروسـان دادی مـرا جـهـاز کـه هـسـت | چــو نـوعــروســان پــایـم ز بــنـد در خــلــخــال |
| ثــنـای مــن شــنـو و از فــســاد مـن مــشــنـو | حــدیـث حــاســد مـکــار و دشــمـن مـحــتــال |
| خـدای بـیچـون داند کـه هر چـه دشـمن گـفـت | دروغ گــفــتــم دروغ و مـحــال گــفــت مـحــال |
| ز رنـج و غــم نـبــود هـیـچ تــرس و بــاک ولــی | مـرا بــخــواهـد کــشــتــن شــمـاتــت جــهـال |
| رهــی جـــاه تـــوام لـــازمـــســـت نــان رهــی | عــیـال جــود تــوام واجــبــســت حــق عــیـال |
| ز کــس نـنــالــم جــمــلــه مــن از هـنـر نــالــم | از آنـکـه بــر تـن مـن جـز هـنـر نـگـشـت وبــال |
| شـود بـه آب گـشـوده گـلـو و حـیلـت چـیسـت | کــه در گــلـوی مـن آویـخــتــه اســت آب زلـال |
| درآمـدم پــس دشـمـن چـو چــرغ وقـت شـکـار | چــو چــرز بــرزد نــاگــه بــریـش مــن پــیـخــال |
| گــر او ازیـن پــس گــوریـش خــوانــدم شــایــد | وزیــن حـــدیــث نــبـــایــد مــرا نــمــود مــلــال |
| چـو تـیغ کند و سـیه شد بـه حـبـس خـاطر من | سـپـیـد و بـران گـردد بـه یک فـسـان و صـقـال |
| درخـت من که همی سـایه بـر جـهان گسـتـرد | نیافت آب و همه خـشـک شـد بـه اسـتـیصـال |
| کـنون ز شـاخ من ار بـار مـدح خـواهی جـسـت | بـه دست خـویش کن ای دوست مرمرا ز نهال |
| مــرا بـــدان تـــو کــه در پـــارســی و در تـــازی | بـه نظـم و نثـر ندارد چـو مـن کـس اسـتـقـلـال |
| زبـــانــم ار بـــنــگـــردد بـــه هــر بـــیــان گــردد | بــیـان حــکـمـت سـســت و زبــان دانـش لـال |
| گـواسـت بـر مـن ایزد کـه هر امـید کـه هسـت | بــه فـضـل تـسـت پـس از فـضـل ایـزد مـتـعـال |
| بــکـنـد چــرخـت مـسـعـود سـعـد ریـش مـکـن | چـو نـال گـشـتـی از رنـج و نـالـه بـیـش مـنـال |
| مـــجـــوی رزم کـــه بـــازوت را بـــشـــد نــیــرو | مــدار یــاره کـــه بـــازوت را نــمــانــد مــجـــال |
| کــریــم طــبــعــا رادا بــه خــرمــی بــنــشــیـن | نشـاط جـوی و کـرم کن بـه طـبـع نیک سـگال |
| چـو سبـز گشت چـمن لعل می ستـان ز بـتـی | کـه بــر سـپـیـدی رویـش بـود سـیـاهـی خـال |
| هـمـیـشـه تـا بـر دانـش بـه حـق گـشـاده بـود | در ثــــواب و عـــقـــاب از ره حـــرام و حـــلـــال |
| بـه جشن و بـزم تو مدحت ستان و خواسته ده | بـه مـهر و کـینه تـو نـاصـح نـواز و حـاسـد مـال |
| چـو مـهـر تــابــان تــاب و چـو چـرخ گـردان گـرد | چــو ابــر بــاران بــار و چــو ســرو بــالــان بــال |
| گـشـاده چـشـم بـه دیدار سـاقـی و معـشـوق | کــشـــیــده گــوش بـــه آواز مــطــرب و قــوال |
| هـمـیـشــه بــاد بــقــای تــو در کــمـال شــرف | وزان کــمــال و شــرف دور بـــاد چــشــم زوال |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
