ثریا خورشیدی – فصل شب(۲)

چگونه پشت میله ها توان حصار شب شکست
چگونه آسمان پرم به فصل زرد آذرم

خدای من اگر شبی نمی به گونه اش نشست
شود که جام شوکران در این قفس کشم سرم

اگر حدیث عشق ما مرکبم تمام کرد
درون سینه قلب من تپد تپد که جوهرم

دلم پر از هوای تو پر از شمیم بوی توست
زسینه آورم برون نشانمش به بسترم

ترنم صدای تو نوازد این شکسته دل
نمی شود که زخمه ام زنم به سیم آخرم

به شب در آسمان من نه ماه ونه ستاره ای ست
کجا بَرَم دو دیده ام کجا کجا کجا برم
96/02/10