ترجمهی شعرهایی از استاد “صالح بیچار” (به کُردی: ساڵح بێچار) شاعر کُرد زبان توسط #زانا_کوردستانی
(۱)
همچون خاشاکی در باد
روزی مرگ،
میآید و به نزد عزیزانم، میبَرَدم
مُبدل به قاب عکسی میشوم و خاطرهای
و در چشمانِ عدهای هم اشک تمساح!
فقط و فقط
در چشمانتظاریهای یک زن،
برای همیشه، “گودو”* میشوم!.
———-
* اشارهای به نمایشنامهی در انتظار گودو نوشتهی ساموئل بکت
(۲)
آیا تا به حال دیدهای
که نیمهای از درخت شاتوتی را
ایستاده بُبُرند و خشک نشود،
و همچون گذشته شاتوت بدهد؟!
آیا تا به حال دیدهای
یک بالِ پرندهای را
در حال پرواز بکنند و
او تعادلش را از دست ندهد و
همچنان به پرواز ادامه دهد.
من که ندیدم
“تار” با یک تارش بنوازد…
چه ارژمند است،
زنی که پرندهای میان سینههایش لانه ساخته باشد و
و همچنان کودکش را
نازدانه به آغوش بِکشد.*
———–
* اشاره به همسرش که سرطان سینه گرفته بود.
(۳)
غیر از تو را نمیبینم
تویی که در روحم جلوس کردهای.
من که نمیگویم تو از کل جهان زیباتری!
لیکن بیحرف و حدیثی برترینی!
در هر لیست و فراکسیون و انتخابات و گزینشی
کاندیدای من فقط تو هستی!
طرفدار و هواخواه تو منم.
تخت و تاخ سرزمین دلم در انتظار جلوس توست،
کرسی عرش روحم را رها نکنی!
که تا قیامت از آن توست.
(۴)
تا نبینمت،
عید فطر را تبریک نخواهم گفت!
چون که تو از من ناپیدایی…
دلیل اعلام عید،
رویت ماه است.
تو همیشه ماه منی…
(۵)
با داشتن پنج حرف،
صاحب هزاران شعر و داستان و رمان است.
باران!
(۶)
صدایم کن!
تا بودن خودم را حس کنم.
صدایت میکنم،
تا از بودنت مطمئن شوم.
(۷)
من و تو،
غروبگاهان
روی نیمکت پارک، میعادگاهمان بود.
درخت کنار نیمکت
که همیشه درد دلهای ما را میشنید،
تنهاش خمیده است.
(۸)
غروبی،
برای نخستین بار
زنبور لبم بر گل لبهایت نشست
گرچه زیاد آنجا نماند…
اما آی دخترک نازنین،
طعم شهد لبت ابدی شد
و عسل بوسهات در روحم ریخته شد.
(۹)
اگر زن و شراب و شعر نبودند،
خیلی پیشتر هلاکم میکردند:
دردِ عشق و
غمِ کُردستان و
تمنایِ نان!
(۱۰)
تو شبیه اشعهی ایکسی!
هیچکس نمیبینَدت،
اما هویدا در روحم به گردشی،
میآیی و میروی…
(۱۱)
به گوشه چشمی هم ننگریستی!
اما همهی راهها را،
گلستان میکنی،
به بهارِ قدمهایت…
شعر: #صالح_بیچار
ترجمه: #زانا_کوردستانی
