بهناز رستمي _ (شهپر) – شعرهايي که زخم بستر داشت …

شاعـــــــــري پايِ منبر شمشير
با خــــــــدايي که هرچه بادا باد
و سکوتي که ختنه گـــاه اَش را
لايِ يک مشت واژه , ابتر داشت

هُـــــــــــــرمِ بوييدنِ نگاهي خيس
بر مــــــــزاري که گردِ تابوت اَش…
شانه هايي که خسته مي شد از ,
شعرهـــايي که زخمِ بستر داشت

روزگاري که جيب او خالي است
مي زند لنگري به کنگـــر … گاه
وقتِ آن شد درو کند خـــورشيد
دامني را که قبله يِ تر داشت

قامتي از دو کوچــــــــه آنسوتر
ردِ کفشي که بويِ عصيان اَش
خاطـــراتي که مي شود تصوير
لب به لب , بوسه اي به نشتر داشت

خــــانه لبريزِ ترکــــه و تريـــــاک
گيسواني به خــــــــاک آغشته
ساعتي گرگِ وحشيِ خود را
در پسِ گونه هايِ دختر داشت

حالِ اين روزهاي مان ابري است
مثل چشمي که منتظر در باااااد
مثـــــــــلِ آتش که دردِ زادن را
هديه اي از خدايِ اختر داشت

بي جناب اَش شکسته شد در قاب
خنده اي بـــــــــي کفن , ورم کرده
و غزل نامـــــه اي که ” شهپر ” را
چکه چکــــــه به قلبِ دفتر داشت

… شهپــــــــــر ______________________
تکملـــــه ________
لب هايِ خاموش …
سکوت مي بافند
بر تنِ واژه ها
و غزل غزل
جامه مي درانند
شعر را …
نمي بينيد ؟!!!