طواف عارفان
تا که به منظر جهــــــان، جلوه نمود روی او
گشت طواف عـــارفان، کعبه شوق،کوی او
تاب وتوان نماندوشد،مست وخـراب وبیقرار
هر که گشــود روزنی، بر دل خود بسوی او
جمله کائنات را،هلهـــــــله از بشارتی است
چونکه به ساحت فلک،مشک فشانده بوی او
روشنی و صفای دل ،آئینـــه ای ز جلوه اش
خرمی بهاروجان، از رشحــــــــات جوی او
عاقل خشک پایه را، برد چنـــان به مکمنی
درطلبش دوعالمی، باخت به خلق وخوی او
سحربیان وگفته اش، نکته هرفســـــــانه شد
حرف دگر نمانده جز، صحبت وگفتگوی او
شهپرتیز معرفت ، راه نبــــــــــرده طعمه شد
برسر زلف پر شکن، یا به کمنـــــد موی او
سوزو گداز عاشقان، سینه گداخت آنچنـــان
تا که بنـــــــالد همچو نی، در غم آرزوی او
بهروز دل شکسته را ،خسته و تشنــــه تا بکی
کو مددی که جرعه ای، برکشـد ازسبوی او
تا که به منظر جهــــــان، جلوه نمود روی او
گشت طواف عـــارفان، کعبه شوق،کوی او
تاب وتوان نماندوشد،مست وخـراب وبیقرار
هر که گشــود روزنی، بر دل خود بسوی او
جمله کائنات را،هلهـــــــله از بشارتی است
چونکه به ساحت فلک،مشک فشانده بوی او
روشنی و صفای دل ،آئینـــه ای ز جلوه اش
خرمی بهاروجان، از رشحــــــــات جوی او
عاقل خشک پایه را، برد چنـــان به مکمنی
درطلبش دوعالمی، باخت به خلق وخوی او
سحربیان وگفته اش، نکته هرفســـــــانه شد
حرف دگر نمانده جز، صحبت وگفتگوی او
شهپرتیز معرفت ، راه نبــــــــــرده طعمه شد
برسر زلف پر شکن، یا به کمنـــــد موی او
سوزو گداز عاشقان، سینه گداخت آنچنـــان
تا که بنـــــــالد همچو نی، در غم آرزوی او
بهروز دل شکسته را ،خسته و تشنــــه تا بکی
کو مددی که جرعه ای، برکشـد ازسبوی او
شاعر بهروز حسینی
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
