ماه است کنار شامگاهی تاریک
در سایه نشسته با نگاهی تاریک
یک مورچه ی سیاه بر سنگ سیاه
می پوید و می رود به راهی تاریک
کفراست که در مقابل ایمان است
دالان سیاه کوره راهی تار یک
با موی بلند خود غزل می بافد
با خاطره ی شال وکلاهی تاریک
برقی است که از نگاه او می تابد
چون برف سفید بر گناهی تاریک
زنجیر به پای بسته و می خوابد
افتاده چویوسفی به چاهی تاریک
بادود ، کشیده صورتش را انگار
سیگار به لب ، به بزمگاهی تاریک
پروانه ی اشتیاق من می سوزد
از آتش عشق اشتباهی تاریک
در سایه نشسته با نگاهی تاریک
یک مورچه ی سیاه بر سنگ سیاه
می پوید و می رود به راهی تاریک
کفراست که در مقابل ایمان است
دالان سیاه کوره راهی تار یک
با موی بلند خود غزل می بافد
با خاطره ی شال وکلاهی تاریک
برقی است که از نگاه او می تابد
چون برف سفید بر گناهی تاریک
زنجیر به پای بسته و می خوابد
افتاده چویوسفی به چاهی تاریک
بادود ، کشیده صورتش را انگار
سیگار به لب ، به بزمگاهی تاریک
پروانه ی اشتیاق من می سوزد
از آتش عشق اشتباهی تاریک
شاعر بهار آزاد
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
