منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربتست و بشکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو میرود ممد حیاتست و چون برمیاید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و…
| منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربتست و بشکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو میرود ممد حیاتست و چون برمیاید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب | |
| از دســـــــت و زبـــــــان کـــــــه بـــــــرآیــــــد | کـــــز عــــــهـــــده شــــــکـــــرش بــــــدرآیـــــد |
| اعملوا آل داود شکرا و قلیل من عبادی الشکور | |
| بــنـده هـمـان بــه کــه ز تــقــصــیـر خــویـش | عــــــــــذر بـــــــــــدرگــــــــــاه خــــــــــدای آورد |
| ور نــــــه ســـــــزاوار خـــــــداونـــــــدیــــــش | کـــــس نــــتـــــوانــــد کـــــه بـــــه جـــــای آورد |
| باران رحمت بیحسابش همه را رسیده و خوان نعمت بیدریغش همه جا کشیده. پرده ناموس بندگان بگناه فاحش ندرد و وظیفه روزی بخطای منکر نبرد | |
| ای کــــریـــمـــی کـــه از خــــزانـــه غــــیـــب | گــــبــــر و تــــرســــا وظــــیـــفــــه خــــور داری |
| دوســــتــــان را کـــجــــا کـــنـــی مـــحــــروم | تــــو کــــه بــــا دشــــمـــن ایـــن نـــظــــر داری |
| فراش باد صبا را گفته تا فرش زمردین بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات را در مهد زمین بپرورد و درختانرا بخلعت نوروزی قبای سبزورق در برگرفته و اطفال شاخرا بقدوم موسم ربیع کلاه شکوفه بر سر نهاده و عصاره نایی بقدرت او شهد فایق شده و تخم خرمایی بتربیتش نخل باسق گشته | |
| ابـر و بـاد و مـه و خـورشـید و فـلـک در کـارنـد | تــا تــو نـانـی بــکـف آری و بــغــفــلـت نـخــوری |
| هـمـه از بـهـر تـو سـرگـشـتـه و فـرمـان بـردار | شــرط انـصـاف نـبــاشــد کـه تــو فـرمـان نـبــری |
| در خبر است از سرور کائنات و مفخر موجودات و رحمت عالمیان و صفوت آدمیان و تتمه دور زمان محمد مصطفی صلی الله علیه و سلم | |
| شــــفــــیــــع مــــطــــاع نــــبــــی کــــریـــم | قـــســـیـــم جـــســـیــم نـــســـیــم و ســـیــم |
| چه غم دیوار امت را که دارد چون تو پشتیبان | چه باک از موج بحر آن را که باشد نوح کشتیبان |
| بـلغ العـلی بـکـماله کـشـف الدجـی بـجـماله | حــسـنـت جــمـیـع خـصـالـه صـلـوا عـلـیـه و آلـه |
| هرگاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار دست انابت بامید اجابت بدرگاه حق جل و علا بردارد ایزد تعالی در وی نظر نکند بازش بخواند باز اعراض کند | |
| دیگربارش بتضرع و زاری بخواند حق سبحانه و تعالی فرماید یا ملائکتی قد استحییت من عبدی و لیس له رب غیری فقد غفرت له دعوتش اجابت کردم و حاجتش برآوردم که از بسیاری دعا و زاری بنده همی شرم دارم | |
| کــــرم بــــیـــن و لــــطــــف خــــداونـــدگــــار | گـــنــه بـــنــده کـــردســـت و او شـــرمـــســـار |
| عاکفان کعبه جلالش بتقصیر عبادت معترف که ماعبدناک حق عبادتک و واصفان حلیه جمالش بتحیر منسوب که ماعرفناک حق معرفتک | |
| گـــر کـــســــی وصـــف او ز مـــن پــــرســــد | بــــیـــدل از بـــیـــنـــشـــان چـــه گـــویـــد بــــاز |
| عــاشـــقــان کــشـــتـــگــان مــعــشــوقــنــد | بــــــرنـــــیـــــایـــــد ز کـــــشـــــتــــــگـــــان آواز |
| یکی از صاحبدلان سر بجیب مراقبت فرو برده بود و در بحر مکاشفت مستغرق شده آنگه که از آن حالت باز آمد. یکی از دوستان بطریق انبساط او را گفت: از آن بوستان که بودی ما را چه تحفه ای کرامت آوردی؟ | |
| گفت: بخاطر داشتم که چون بدرخت گل رسم دامنی پر کنم هدیه اصحاب را. چون برسیدم بوی گلم چنان مست کرد که دامنم از دست برفت | |
| ای مـرغ ســحــر عــشــق ز پــروانـه بــیـامـوز | کــان ســوخــتـــه را جـــان شــد و آواز نــیــامــد |
| ایـن مــدعــیـان در طــلــبــش بــیـخــبــرانـنـد | کــانــرا کــه خــبــر شــد خــبــری بــاز نــیــامــد |
| ای بــرتــر از خـیـال و قـیـاس و گـمـان و وهـم | وز هر چـه گـفـتـه انـد و شـنـیدیم و خـوانـده ایم |
| مـجـلـس تـمـام گـشـت و بآخـر رسـیـد عـمـر | مــا هـمــچــنــان در اول وصــف تــو مــانــده ایـم |
| ذکر جمیل سعدی که در افواه عوام افتاده است وصیت سخنش که در بسیط زمین رفته و قصب الجیب حدیثش که چون شکر میخورند و رقعه منشاتش که همچو کاغذ زر میبرند، بر کمال فضل و بلاغت او حمل نتوان کرد؛ | |
| بلکه خداوند جهان و قطب دائره زمان و قایم مقام سلیمان و ناصر اهل ایمان شاهنشاه معظم اتابک اعظم سلغر سلطان، مظفر الدنیا والدین ابوبکر بن سعد بن زنگی، ظل الله تعالی فی ارضه رب ارض عنه و ارضه بعین عنایت نظر کرده است و تحسین بلیغ فرموده و ارادت صادق نموده لاجرم کافه انام از خواص و عوام بمحبت او گرائیده اند که، الناس علی دین ملوکهم | |
| زانـگـه کـه تـرا بــر مـن مـسـکـیـن نـظـرسـت | آثــــارم از آفــــتــــاب مــــشــــهــــورتــــرســــت |
| گـر خـود همـه عـیب هـا بـدین بـنـده درسـت | هـر عـیـب کـه سـلـطـان بــپــسـنـدد هـنـرسـت |
| گـــلـــی خــــوشـــبــــوی در حــــمـــام روزی | رســیــد از دســت مــحـــبـــوبـــی بـــدســتـــم |
| بــدو گــفــتــم کــه مــشــکــی یــا عــبــیـری | کــــه از بـــــوی دلــــاویــــز تــــو مــــســــتـــــم |
| بـــگـــفـــتـــا مـــن گـــلـــی نــاچـــیــز بـــودم | ولـــیــکـــن مـــدتـــی بـــا گـــل نــشـــســـتـــم |
| کـــمــال هــمــنــشـــیــن در مــن اثـــر کـــرد | وگــرنــه مــن هــمــان خــاکــم کــه هــســتـــم |
| اللهم متع المسلمین بطول حیاته وضاعف ثواب جمیل حسناته و ارفع درجة اودائه و ولاته ودمر علی اعدائه و شناته بما تلی فی القرآن من آیاته اللهم آمن بلده و احفظ ولده | |
| لــقـــد ســـعـــدالــدنــیــا بـــه دام ســـعـــده | و ایـــده الــــمـــولـــی بــــالـــویـــت الـــنـــصــــر |
| کــذلــک تــنــشــیـاء لــنــیـتــه هـو عــرقــهــا | و حـــســـن نــبـــات الــارض مــن کــرم الــبـــذر |
| ایزد تعالی و تقدس خطه پاک شیراز را بهیبت حاکمان عادل و همت عالمان عامل تا زمان قیامت در امان سلامت نگه داراد | |
| اقـلـیم پـارس را غـم از آسـیـب دهـر نـیسـت | تــا بـــر ســرش بـــود چــو تــوئی ســایــه خــدا |
| امـروز کـس نـشـان نـدهـد در بــسـیـط خـاک | مـــــانــــنــــد آســـــتـــــان درت مأمــــن رضـــــا |
| بــر تـسـت پـاس خـاطـر بــیـچـارگـان و شـکـر | بـــر مـــا و بـــر خـــدای جـــهــان آفـــریــن جـــزا |
| یـارب ز بــاد فــتــنــه نــگــه دار خــاک پــارس | چـــنـــدانـــکـــه خـــاک را بـــود و بـــاد را بـــقـــا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
