بــرو ای بــاد بــهـاری بــدیـاری کــه تــو دانــیخـبــری بــر ز مـن خـسـتـه بـیـاری کـه تـو دانـیچــون گـذارت بــســر کـوی دلـارام مـن افــتــدخـویش …
| بــرو ای بــاد بــهـاری بــدیـاری کــه تــو دانــی | خـبــری بــر ز مـن خـسـتـه بـیـاری کـه تـو دانـی |
| چــون گـذارت بــســر کـوی دلـارام مـن افــتــد | خـویش را در حـرم افـکـن بـگـذاری کـه تـو دانـی |
| آسـتـان بـوسـه ده و بـاش که آسـان نتـوان زد | بـوسـه بـر دسـت نـگـاریـن نـگـاری کـه تـو دانـی |
| چـون در آن منزل فـرخـنده عـنان بـاز کـشـیدی | خـیمـه زن بـر سـر مـیدان سـواری کـه تـو دانـی |
| و گـر آهـنـگ شـکـارش بــود آنـشــاه ســواران | گو چو کشتی مده از دست شکاری که تو دانی |
| لاله گون شد رخم از خون دل اما چه توان کرد | کـه سـیـاهـسـت دل لـالـه عـذاری کـه تـو دانـی |
| عرضه ده خـدمت و گو از لب جـانبـخش بـفرما | مـرهـمـی بــهـر دل ریـش فـگـاری کـه تــو دانـی |
| بــر نـگــیـری ز دلــم بــاری از آنـروی کــه دانـم | نـبــود بــار غـم عـشـق تــو بــاری کـه تــو دانـی |
| سـر مـوئی نتـوان جـسـت کـنـار از سـر کـویت | مـگــر از مـوی مـیـان تــو کــنـاری کــه تــو دانـی |
| خــرم آنـروز کـه مـســتــم ز در حــجــره درآئی | وز لـبـت بـوسـه شـمارم بـشـماری کـه تـو دانی |
| همـچـو ریحـان تـو در تـابـم از آن روی کـه دارم | از سـواد خــط سـبــز تــو غـبــاری کـه تــو دانـی |
| گر چـه کـارم بـشـد از دسـت بـگو بـو که بـرآید | از مـن خـسـتـه دلـسـوخـتـه کـاری کـه تـو دانی |
| در قـدح ریـز شـرابــی ز لـب لـعـل کـه خـواجـو | دارد از مسـتـی چـشـم تـو خـماری کـه تـو دانی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
