قالب شعر: غزل

ای دلْ  بسی جامَست در ساغر دنیایی

هر گوشه ای خَمّارست در فِکرت و اَمّایی

این گنبد دوار و این پیر عجوز آیین

کِشتی شِکند در هم زین پَسْت و تَوَلّایی

هرکس به طریق خود زخمی بزند بر خویش

منصور ز سِرّ فاش ، فرهاد ز سودایی

گر زخم ز معشوقت بر پیکره ی جان خورد

صد جان دگر بخشد آن روح مسیحایی

هرگوشه یکی مستی بینی تو درین هستی

غافل ز دو هر عالم ، مشغول خود آرایی

مجنون ز خیال وی جان داد به جام وی

فقری که زان جنگست بر اوست چه معنایی ؟

دانای آن دردم کان زخمْ زند بر من

لیکن شده ام غافل زان درد که تو دارایی

ای دل بسی سِرَّستْ زین غفلت و دانایی

نگشود کسی این راز الّا به معمایی

هرکس به طریقی شد در بستر شیدایی

فرهاد ز شیرینی ، مجنون ز لیلایی

آن بد صفتی کز عشق صدگونه سخن گوید

بین در بر معشوقان دارد صف آرایی

گه جام زر و گه غم گه جام می و گه سَمّ

از دست  قضا آید بی هیچ تقاضایی

من شاه شدم زین عشق ، زین عشق مسیحایی

زنده بشوم آن دم ، گر در بر من آیی

۳۰ آذر ماه ۱۴۰۳