ایمان کاظمی (متخلص به ایمان) – پندیات ، غزل ششم

زانکه این سایه‌یِ ابر از سر ما در گذر است
زیر این سایه مشین قصد به سُکنا منما

صنما دولت امروز چو جولانگه توست
خشت خامی است بنا تا به ثریا منما

همه بردند در این همهمه از شاه و گدا
تو هم ای زاهد سیّاس ، تماشا منما

از سرِ خوان ضعیفانِ بلا دیده‌یِ دهر
نان به یغما مَبر و جور مُهیّا منما

فقر از قامتِ مردم بکَند خلعت دین
جامه ی کُفر بر این جامعه اهدا منما

هوشیاران همه بر عُزلت خود مفتخرند
سفله بر مَسندِ این محتشمان جا منما

عالما از دلِ آیاتِ کتاب عُشّاق
رأیِ بر نفْس بر این محکمه فتوا منما

ای رحیلِ یَم و طوفان خروشنده‌ی عُمر
هدفت را طلبِ گوهرِ دریا منما

غرقه را کشتی طوفان شکن نوح خوشست
پنجه در زورق بشکسته‌ ، دریغا منما

تو هم ای معتکف کعبه ز «ایمان» بشِنو
خون به دلها مکن و سعی مصفّا منما