از دو دیــده ســرشــک خــون بـــارمچـــون ز گــفـــتـــارهــات یــاد آرمبــاز تــرســم کــه آگــهــی یــابــنــدبــه ســتــم خــویـش را فـرو دارممــن …
| از دو دیــده ســرشــک خــون بـــارم | چـــون ز گــفـــتـــارهــات یــاد آرم |
| بــاز تــرســم کــه آگــهــی یــابــنــد | بــه ســتــم خــویـش را فـرو دارم |
| مــن خــیــال تــو را کــجــا بـــیــنــم | چـون هـمـه شـب ز رنـج بــیـدارم |
| بــر دو دیـده هـمــی بــه انـدیـشــه | هـر شــبــی صـورت تــو بــنـگـارم |
| بــا مــبــارک خــیـال تــو هــر شــب | غــــم دل زار زار بـــــگــــســــارم |
| تـــا بـــریــدم ز تـــو رفــیــق غــمــم | تـــا جـــدایــی ز عــز تـــو خــوارم |
| بـــه ســـر تـــو کـــه زنــدگـــانــی را | زنــدگــانــی هــمــی نــپـــنــدارم |
| تـــا خــریــداریــم هــمــی نــکــنــی | کــاســـد کــاســدســـت بـــازارم |
| مــنــکــر نــعــمــتــت نــدانــم شــد | کـه شـنـیدسـت هر کـس اقـرارم |
| فـخـر جـویـم هـمـی بـه خـدمـت تـو | ور چه هست از همه جهان عارم |
| صد رها گر زمین تـهیسـت چـه شد | چـو جـهـان پــر شـدسـت ز آثـارم |
| ور بـــبـــنــدم نــمــی تــوانــم رفــت | مــی رود در زمـــانــه اشـــعـــارم |
| از غـم و رنـج بــر دلـم کـوهـیـســت | تـا بـرین خـشـک تـنـد کـهـسـارم |
| خـــار انــدام گــشـــت پـــیــرهــنــم | مـوی مـالـیـده گـشـت دسـتــارم |
| روزیئی دارم انــدک و هــمــه ســال | در مـــیــان بـــلـــای بـــســـیــارم |
| گـــر نـــگـــیـــرم قــــرار مـــعــــذورم | کـه درین تـنگ سـلـه چـون مـارم |
| نـــالـــم و نـــالـــه ام نـــدارد ســـود | ای عـجــب تــنـدرســت بــیـمـارم |
| از ضـعـیفـی چـنـان شـدم کـه ز تـن | در دل مــن بـــبـــیــنــی اســرارم |
| آن به من می رسد ز سختی و رنج | کــه بــه جــان مـرگ را خــریـدارم |
| چــیــره شــد بــر جــوانــیـم پــیـری | قـار شـد شـیر و شـیر شـد قـارم |
| نـیـســت هـنـگـام آنـکـه گـویـم مـن | بــه خــطــرهــا دلــیــر و عــیــارم |
| بـــر بـــلــاهــا چـــو بـــاد بـــرگـــذرم | پـای بــر غـم چـو کـوه بــفـشـارم |
| تـا سـرشـتـه شـدم چـو گل بـه عنا | ز آب دیـــده مـــیـــان گــــلــــزارم |
| جـان من نقطه ایسـت گویی راست | زانـکـه سـرگـشـتـه تـر ز پــرگـارم |
| فـــلـــک از مـــن دریـــغ دارد خـــاک | زو زر و ســیــم امــیــد کــی دارم |
| کــه بــه هـر قــلــعــه ای و زنـدانـی | در دو گـز بـیـش نـیـسـت رفـتـارم |
| هیچ کـس را هنـر گـنـاهی نـیسـت | رنـجــه زیـن گـنـبــد نـگـونـســارم |
| زان هـمـی عـاجـزم دریـن کـوشـش | که نه بـا چـون خـودی بـه پـیکارم |
| دشـمـن خـویشـتـن منم بـی شـک | از زمــــانـــه هـــمـــی نـــیـــازارم |
| دی نــرفــتــم بـــه رســم تــا امــروز | بــه هـمـه مــحــنـتــی ســزاوارم |
| هــمــت مــن هــمــی ز دل خــیــزد | مـن بــه هـمـت ز دل گــرفــتــارم |
| چــه کـنـم بــنـده ایـن فــضــولـی را | واجــبــسـت ار ز غـم دل افـگـارم |
| شـایـد ار ز انـدهـان دو تــا پــشـتــم | وز دو دیـــده بـــه رخ فـــرو بــــارم |
| مــحــض دیــوانــه ام نــدارم عــقــل | کـس نگـوید همـی کـه هشـیارم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
