امین صباغ کلات – تلنگر

درد آ شنـــــای هر شبــــم بي راهه راهم مي برد

هم سينه را جان مي دهــد؛هم سينه ام را مي درد

بر دل تلنگر مي زنـــد؛بي اذن ما آيــــــــد درون

گويي که صد سال است او ؛ هست آشناي رابــلد

دم با دمش آيـــــد برون؛هم مي رود در اندرون

گاهی چو جانـم می شود؛ گاهی که جانم می خلد

گه پا به پايــــم مي رود؛ گه پا به پایـــم مي دود

گاهي چو ما هم مي شود؛گاهي چـو بالم مي پرد

آ ه است وحرمان در د لـــم ؛چونست بي اوباطلم

با اوست خوابـم مي برد؛ با اوست خوابم مي پرد

درمان کجـــــا دارد گلم ؛ دائم که مي سوزد دلــم

تر سم که آ خــــــر آن شود؛يعني که جانم بگسلد

–