از فــراغ ِ تو پُر شـده دلـم از خـیال و خـون ، ترس و واهمه
من خــمارتـم ، پَر بکـش بیـا صـاف و سـاده و بی مقـدمــه
از مِی ِ خوش ِ آن لب ِ چو لعل جرعه ای ببخش بوسه ای حلال
تا به یک نفـس خالـیت کـنم از غم و درنـگ ، غصـه و مـلال
روشـنت کنم همچـو صاعقه مـن به اوج ِ این آسـمان ِ تار
تَر شـوی تو از شـبنم ِ سحر همچو برگ ِ گل صبح ِ نوبـهار
فارغــت کنم از غـم ِ نهان ، بوسـه ات دهـم تنـد و بی عمـان
ماه ِ من شوی اختر گران ، نو عروس ِ شب ، چشم ِ کهکشان
بـرده ام ز سـر لغـت و زبـان ، حرف قـلب ِ من با دلـت بخــوان
او به هر تپش عاشق ِ تو است ، تا ستاره هست همشبش بمان
شاعر امیر حسین جعفریان
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو