امیرپیام نجفی زاده – کنج دل

تا به کِی کارم شود افسوس های بی شمار
می شـود آیا بیایـد با تمـوز ، دلـدار من؟

بر سر هفت سین نشستم گفتمش ای حافظا
فال و حالِ خـوش بده بـر دفتـر افکار من

یا بیـاید آن مسـافـر از رهِ مهـر و وفـا
یا که پایان یابد این جنگ و جدل، پیکار من

صبح سیزده، سبزه ای را با غزل چون بافتم
نیتـی کردم که بیند دیده اش ، رخسـار من

برده است آب روان ، آن سبزه‌ی بخت مرا
دیگـرم حتـی نمانـده ، در چمـن ، آثـارِ من

از ازل تا به ابـد، کَس یار این شاعـر نشـد
بی شعاع و نقطه شد این دایره، پرگار من

گرچه من یوسف نباشم، تا فروشم شعر خود
ای دریغ از یک زلیخـا در همیـن بـازار من

عیـد فطـر آیا شـود بینـم، هلال رویِ تـو ؟
یک فـروغ از تو بتـابد بر سـر دیـوار من

امیرپیام نجفی زاده