چهره ی زرد مرا دیدی و خندیدی سرخ
خون من کرده به جامی و بنوشیدی سرخ
غزلیات من از جور تو شد مرثیه گوی
تو که بخت سیه هم دیدی و پوشیدی سرخ
خون من کرده به جامی و بنوشیدی سرخ
غزلیات من از جور تو شد مرثیه گوی
تو که بخت سیه هم دیدی و پوشیدی سرخ
خوش گذران
می بده تا سبو سبو جرعه کشان بنوشمش
خسته ز قیل و قالها چون خموشان بنوشمش
رفته ز دست من همه دار و ندارم از غمش
می بده تا چو هرشبم دل نگران بنوشمش
کعبه نرفته ام ولیک دل به طواف می رود
می بده تا که در سماع رقص کنان بنوشمش
ساعت عمر می شود بی که رسم به آرزو
می بده تا به ناله و آه و فغان بنوشمش
شاعر درد من نبود ،چشم غزل سرای او
می بده تا به حال خود خنده زنان بنوشمش
مرهم و مرحمم بشد در بر دیگران به عیش
می بده تا به عیش آن خوش گذران بنوشمش
خلوت کهنه ی مرا ماه نشانه رفته است
می بده زیر نور مه نیمه عیان بنوشمش
آه اگر گذشت و رفت آنچه بهار خواندنش
می بده تا به مقدم باد خزان بنوشمش
شاعر الهام امریاس
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
