شــب کــز ســر چــرخ لــاجـــوردیگــــــوی زر خــــــور ز تــــــیــــــز گــــــردیدر ظــلــمــت چــاه مـغــرب افــتــادشـــد عـــرصـــه دهـــر ظـــل…
| شــب کــز ســر چــرخ لــاجـــوردی | گــــــوی زر خــــــور ز تــــــیــــــز گــــــردی |
| در ظــلــمــت چــاه مـغــرب افــتــاد | شـــد عـــرصـــه دهـــر ظـــلـــمـــت آبـــاد |
| زریــن طــاووس ازیــن کــهــن بــاغ | بـــگــذشــت و نــشــســت لــشــکــر زاغ |
| مـشـکـیـن پــرهـا ز هـم گـشـادنـد | کـــافــــوری بــــیـــضــــه هـــا نـــهـــادنـــد |
| افــروخـــت هــزار مــشـــعــل نــور | رخـــشـــانـــی بـــیــضـــه هــای کـــافـــور |
| قــیـس از لــیـلــی بــریــد پــیـونــد | مــحـــمــل بـــه مــنــازل خـــود افـــکـــنــد |
| دل بــا لــیــلــی و تــن بــه خــانــه | جــــــان نــــــاوک درد را نــــــشــــــانــــــه |
| چـــون مـــار گـــزیــده نـــاتـــوانــی | مــی کــنــد بـــه کــار خـــویــش جـــانــی |
| لیلی می گفت و اشک می ریخت | وز پــنـجــه بــه فـرق خــاک مـی بــیـخــت |
| لـیـلـی مـی گـفــت و آه مـی کــرد | آهـــش بــــه ســـپــــهـــر راه مـــی کـــرد |
| هـر چــنـد شــدی فـســانـه پــرداز | کــردی پـــی خـــواب حـــیــلــه هــا ســاز |
| کاری بـه حـیل نمی شدی راسـت | می خفت و همی نشست و می خاست |
| پـهـلـو چـو بـه بـسـتـرش رسـیـدی | خــــــواب از مـــــژه تــــــرش رمـــــیـــــدی |
| گـویی کـه ز بـسـتـرش بـه هـر بـار | در پـــهــلــو هــمــی خـــلــیــد صــد خـــار |
| ور بــنــشــســتــی ســر بــه زانــو | آورده در آن دو آیــــــــــــــــنـــــــــــــــــه رو |
| هـر صــورت مـحــنـتــی کـه بــودی | زان آیـــــنــــــه هـــــاش رو نــــــمــــــودی |
| ور زانـکـه بــه خــاسـتــن زدی رای | فـــریــادکـــنــان بـــجـــســـتـــی از جـــای |
| بـر سـیـنـه غـمـی گـران تـر از کـوه | صــــد چـــــرخ زدی بـــــه رقــــص انــــدوه |
| نــومــیــد ز چـــاره ســـازی شـــب | رانـــــدی ســــــخــــــن از درازی شــــــب |
| گفتـی شـب غم عجـب بـلاییسـت | شــب نــی کــه ســیــاه اژدهــایــیــســت |
| بـــر دور افــق کــشــیــده خـــود را | در کــــام گــــرفــــتــــه نــــیـــک و بــــد را |
| کـــام از لـــب یـــار چـــون ربـــایــم | کــــافـــــتـــــاده بـــــه کــــام اژدهــــایــــم |
| کـو صـبـح کـه یک فـسـون بـخـواند | وز آفـــــــــت او مـــــــــرا رهـــــــــانـــــــــد |
| ایـــن بــــود ز داغ فــــرقــــت یــــار | شـــب تـــا دم صـــبــــح قـــیـــس را کـــار |
| لـیـلـی بــه حــریـم خـانـه خـویـش | هــم داشـــت ازیــن قـــبـــل دلــی ریــش |
| از صــحــبــت قـیـس یـاد مـی کـرد | وز دســــــت فــــــراق داد مــــــی کــــــرد |
| هر حـال کـه قـیس نـاتـوان داشـت | او نـــیـــز جــــدا ز وی هـــمـــان داشــــت |
| چـشـمـش ز خـیال او نمی خـفـت | مــی رانــد ز دیــده اشــک و مــی گــفــت |
| هـســت او مـرغــی بــلــنـد پــرواز | هــر جـــا خـــواهــد شـــدن کـــنــد ســـاز |
| مـن فـرش حــرمـسـرای خـویـشـم | جـــنــبـــش نــبـــود ز جـــای خـــویــشــم |
| رفــتــن ســوی او ز مــن نــشــایـد | وای دل مــــــن گـــــــر او نــــــیــــــایــــــد |
| مـردان همه جـا خـجـسـتـه حـالـند | بـــیــچــاره زنــان کــه بـــســتــه بـــالــنــد |
| آمـد شـد عـشـق کـار زن نـیـسـت | زن مــالــک کــار خــویــشــتــن نــیــســت |
| عـشـقـی کـه بـرآورد سـر از جـیب | از مـــــرد هــــنــــر بـــــود ز زن عـــــیــــب |
| داغــی کـه مـراســت در دل از وی | رنــجـــی کــه مــراســـت حـــاصــل از وی |
| گـر بـر دل وی ز صـد یکـی هـسـت | امـــیــد وصـــالـــش انـــدکـــی هـــســـت |
| ور نـیـســت زهـی بــلـا کـه افـتــاد | ایــــن مــــردن نــــو مــــبـــــارکــــم بـــــاد |
| تــا صــبــحــدم ایـن تــرانـه مـی زد | وآتـــــش ز دلـــــش زبـــــانـــــه مـــــی زد |
| الـــقـــصـــه دو عـــاشـــق وفـــادار | هـــر دو بــــه فــــراق هـــم گــــرفــــتــــار |
| تــاریــک شــبــی بـــه روز بـــردنــد | وز جــــان ره عـــاشـــقـــی ســـپــــردنـــد |
| در دل غــم آنـکــه شــب چــه زایـد | چـــــون روز شــــود چــــه رو نــــمــــایــــد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
