دلخســـته ام از دیدن دل های شکسته
از پنجره هایی که نه بازند و نه بسته
از پنجره هایی که نه بازند و نه بسته
آن قله نشین ازسرخو از سر حاجت
سوزاند هَـرآن دلخوشی مادر خسته
یک غم به بزرگی جهان دردل مغلوب
یک شوق درآن سو همه افکار گسسته
طوفان بلا چـــون بگرفتی همه هستی
از غالب سرمست که از مهلکه جسته
داغی به یک اندازه درون دل هر دو
تقـــــدیر یکی عامل آن دسته به دسته
ما اهل زمین خــــــــوب بدانیم بدانیم
گاهی نبود قــــــــدرت بسیار خجسته
اما چـــــه بدا تیشه ی ما ریشه بریده
صیاد شدیم و به کمینــــــــگاه نشسته
شاعر اسداله حمیدی (احد)
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
