احمد نعیمی – شعله ی چشم

تا ببینم شعله ی آن چشم پر افسانه را

باد ویرانگر چنان بر صورتم سیلی زده

میچشم درد و عذاب مرد بی کاشانه را

آشنایی نیست تا دردی بگویم از دلم

حسرتی دارم ببینم لا اقل بیگانه را

یک شبی در پیش چشمانت اگر زانو زنم

می کنم یادِ جلال و شوکت شاهانه را

مست چشمانت اگر تنها فقط یک شب شوم

می کنم گم تا همیشه راه هر میخانه را

دانه ی عشقت چنان محصول خوبی می دهد

بر دلم بنشان عزیزم دائما این دانه را

آرزو دارم نماند حسرتت دیگر به دل

کی شود روزی ببینم صورت مستانه را

با خودم گفتم که هر شمعی نباشد افتخار

یادم آمد بیت ناب از شاعری فرزانه را

(شمع بزم محفل شاهان شدن بیهودگیست

ای خوش آن شمعی که روشن میکند ویرانه را)

#احمد_نعیمی_اراک