سیبی که چیند آدمی, آتش زند مر ریشه را
سیبی خودش افتد زمین, بالا برد اندیشه را
کوهی که عزم کندنی, فرهاد با گورش بکند
صادق نباشد آدمی, نِه بر زمین آن تیشه را
بیدار شو هشیار شو, هین خواب خرگوشی مکن
شیر اجل کرده کمین, خالی مدان این بیشه را
وادی پر است از دیو و دد, بر خود سپر کن روزه را
ره دور و پیچاپیچ و گم, آماده کن رهتوشه را
از هفت وادی بگذری, هفتاد وادی بنگری
که این دوزخی همچون نعیم, سفلی مدان این گوشه را
معراج پیغمبر ببین, از خاک تا افلاک شد
ملک سلیمانی نگر, آیینه کن این شیشه را
ساقی قدح پر کن بیا, از عشق و محجوری سُرا
مطرب بزن چنگ و دفت خامی مکن این پیشه را
سیبی خودش افتد زمین, بالا برد اندیشه را
کوهی که عزم کندنی, فرهاد با گورش بکند
صادق نباشد آدمی, نِه بر زمین آن تیشه را
بیدار شو هشیار شو, هین خواب خرگوشی مکن
شیر اجل کرده کمین, خالی مدان این بیشه را
وادی پر است از دیو و دد, بر خود سپر کن روزه را
ره دور و پیچاپیچ و گم, آماده کن رهتوشه را
از هفت وادی بگذری, هفتاد وادی بنگری
که این دوزخی همچون نعیم, سفلی مدان این گوشه را
معراج پیغمبر ببین, از خاک تا افلاک شد
ملک سلیمانی نگر, آیینه کن این شیشه را
ساقی قدح پر کن بیا, از عشق و محجوری سُرا
مطرب بزن چنگ و دفت خامی مکن این پیشه را
بحر رجز مثمن سالم: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن
شاعر احمد زمین نورد
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
