ای پادشه کشور دل ای بت ثانی
خواهم که شود عشق تو در سینه نهانی
آتش زن و خاکستر ما را به هوا ده
جسمم رود ار جامه ی عشقی تو به جانی
بستم کمرم تا که بنوشم ز حلالی
در کوی تو من گشته ام آواره چه دانی
هرجا که منم ذکر تو دارم به زبانم
هرجا که تویی از غم دل نیست نشانی
هم سر بنهم گر در میخانه نمایی
دیوانه شود هر که به بن بست کشانی
هر کس که به خلوتگه راز تو شود بر
غیر از غم خود هر چه ز درگاه برانی
ساقی به سرآید غم هجران تو امشب
چون بید نلرزد تنت از باد خزانی
خواهم که شود عشق تو در سینه نهانی
آتش زن و خاکستر ما را به هوا ده
جسمم رود ار جامه ی عشقی تو به جانی
بستم کمرم تا که بنوشم ز حلالی
در کوی تو من گشته ام آواره چه دانی
هرجا که منم ذکر تو دارم به زبانم
هرجا که تویی از غم دل نیست نشانی
هم سر بنهم گر در میخانه نمایی
دیوانه شود هر که به بن بست کشانی
هر کس که به خلوتگه راز تو شود بر
غیر از غم خود هر چه ز درگاه برانی
ساقی به سرآید غم هجران تو امشب
چون بید نلرزد تنت از باد خزانی
شاعر احمد زمین نورد
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
