من در دلِ ديوانه به جز عشقِ تو اى يار ندارم
در سر هوسى جز هوسِ وصلِ تو عيّار ندارم
جز غصّه و اندوهِ تو در سينه‌ى بى‌تاب نديدم
با اين همه غم،مونس و همصحبت و غمخوار ندارم
سرتاسرِ هستى شده از حُسنِ جمال تو گلستان
سهمى ز گُل و غنچه از اين باغ،به جز خار ندارم
هرچند كه كارِ تو شده،اذيت و آزار دلِ من
من قصدِ دل آزردنِ تو،يارِ دل‌آزار ندارم
با عاشق و ديوانه‌ى خود،هيچ مدارا نكنى تو
در دامِ نگاهِ تو مگر،قلبِ گرفتار ندارم؟!
ويران شده از پايه دگر،خانه‌ى اميدِ من امروز
رفتى چو از اين خانه دگر،پايه و ديوار ندارم
تكليفِ دلِ عاشق و ديوانه و مجنونى من چيست؟
جز فكر تو و يادِ تو در پرده‌ى پندار ندارم
اى بُرده ز من دين و دل و هستى و عقلم
دلتنگِ تو هستم به خدا،طاقتِ بسيار ندارم
بازآ كه بگويم غمِ ناگفته و صد راز به خلوت
من جز دلِ سنگ تو دگر،مَحرمِ اسرار ندارم
من دوست ندارم دَغل و بازى اين چرخِ فلك را
اميد به اين گنبدِ صد چهره‌ى دوّار ندارم
ترسم بفريبى دلِ ديوانه به اين ناز و كرشمه
من تابِ جفاكارى تو،دلبر مكّار ندارم
هرچند كه مشتاقِ زيارت شده ديوانه دلِ من
من رُخصتِ ديدارِ جمالِ تو چو زوّار ندارم
با حسرت و در آهِ جگرسوزِ دلِ خويش بسوزم
در سينه‌ى پر غصّه بجز رنج و بجز نار ندارم
كارم شده هر شب به درِ ميكده‌ها بادِه‌پرستى
من خِرقه و پشمينه و سجّاده و دستار ندارم
در بسترِ بيمارى و با رنج فراق و غم ِدورى
از درد و تب عشق كنم ناله،پرستار ندارم
مسكين و گدا،مُفلس و محتاج تو هستم
در دستِ تُهى،سيم و زر و دِرهم و دينار ندارم
«نادر» نكند هيچ گلايه ز غم و گردشِ اين چرخ
تقصير كسى نيست،خريدار به بازار ندارم.
در سر هوسى جز هوسِ وصلِ تو عيّار ندارم
جز غصّه و اندوهِ تو در سينه‌ى بى‌تاب نديدم
با اين همه غم،مونس و همصحبت و غمخوار ندارم
سرتاسرِ هستى شده از حُسنِ جمال تو گلستان
سهمى ز گُل و غنچه از اين باغ،به جز خار ندارم
هرچند كه كارِ تو شده،اذيت و آزار دلِ من
من قصدِ دل آزردنِ تو،يارِ دل‌آزار ندارم
با عاشق و ديوانه‌ى خود،هيچ مدارا نكنى تو
در دامِ نگاهِ تو مگر،قلبِ گرفتار ندارم؟!
ويران شده از پايه دگر،خانه‌ى اميدِ من امروز
رفتى چو از اين خانه دگر،پايه و ديوار ندارم
تكليفِ دلِ عاشق و ديوانه و مجنونى من چيست؟
جز فكر تو و يادِ تو در پرده‌ى پندار ندارم
اى بُرده ز من دين و دل و هستى و عقلم
دلتنگِ تو هستم به خدا،طاقتِ بسيار ندارم
بازآ كه بگويم غمِ ناگفته و صد راز به خلوت
من جز دلِ سنگ تو دگر،مَحرمِ اسرار ندارم
من دوست ندارم دَغل و بازى اين چرخِ فلك را
اميد به اين گنبدِ صد چهره‌ى دوّار ندارم
ترسم بفريبى دلِ ديوانه به اين ناز و كرشمه
من تابِ جفاكارى تو،دلبر مكّار ندارم
هرچند كه مشتاقِ زيارت شده ديوانه دلِ من
من رُخصتِ ديدارِ جمالِ تو چو زوّار ندارم
با حسرت و در آهِ جگرسوزِ دلِ خويش بسوزم
در سينه‌ى پر غصّه بجز رنج و بجز نار ندارم
كارم شده هر شب به درِ ميكده‌ها بادِه‌پرستى
من خِرقه و پشمينه و سجّاده و دستار ندارم
در بسترِ بيمارى و با رنج فراق و غم ِدورى
از درد و تب عشق كنم ناله،پرستار ندارم
مسكين و گدا،مُفلس و محتاج تو هستم
در دستِ تُهى،سيم و زر و دِرهم و دينار ندارم
«نادر» نكند هيچ گلايه ز غم و گردشِ اين چرخ
تقصير كسى نيست،خريدار به بازار ندارم.
شاعر احمد باباحاجیانی
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
