ابراهیم حاج محمدی – رخصت بده تا ببـــوسم گلدســـته هـــای حـــرم را

یک جرعـــه از ساغـــرت را بایــد بکوشــد بنوشد
آدم ، کـــه یابـــد فراهـــم مســـتی دمـــادم به نزدت

خوش می خرامد کبـــوتر در بارگاهـــت چـــو بیـند
هر لحظه از تار و پودش، رم می کنـد رم به نزدت

وقتـــی که اندوهـــم از حـــد پا می گـــذارد فـــراتر
بایـــد برون آیـــم از خود آیـــم مصمّـــم بــه نزدت

حالا که دارم شـــراری در چنتـــه از عشقـــت آقــا
باید به پابوســـی ات چـــون باران ببــارم به نزدت

یا ایّها العشق از انســـان آیا جز این انتظاری است
کاســـوده خاطـــر ببـــالـــد مانـــند آدم بــــه نزدت؟

خوشتر از این لذّتی نیست از بسکه از بسکه مولا
دل می نوازد رواقــــت، جـــان را سپــارم به نزدت

از بس مبرهن تر از نور تابیـــده ای در خــراسان
خورشیـــد ابایـــی ندارد، سر می کند خـم به نزدت

رخصت بده تا ببـــوسم گلــدســـته هـــای حـــرم را
رخصـــت بـــده تا بیـــابم درمـــان ز دردم به نزدت

سرخیـــل خـــوبان عالـــم ، هرگـــز نـدارد شگفــتی
روح الأمیـــن در تعـــالـــی آورد اگـــر کم به نزدت

ره می سپارم به ســویت ، تا خاک کــوی تو باشـم
تا پـــر فشــانم در آنجـــا ، پروانـه گـــردم به نزدت

باید ببـالم به خـــود چون هستی تـــو مولایم ای گل
می آیـــد آســـان بــه پرواز به به خیـــالم به نزدت

خرسنـــدم از اینکه دارم چـــون بارگـــاهــت پناهی
اسبـــاب فرخندگی هـــا آیــــد فـــراهـــم بـــه نزدت

آقا کریمــــی وگـــرنـــه ، بیچـــاره هســـتــم ذلیـــلم
از فرط شرمـــندگی هـــا می پاشـــم از هم به نزدت