آن قدر گاهی “بغض” می گیرد گلویم را
حس میکنم درجا از این بیماری بدخیم می میرم
حس میکنم درجا از این بیماری بدخیم می میرم
دائم میان روز های خط خطی می پیچم و روزی
در روز های خط نخورده توی این تقویم می میرم
هی زخم روی زخم، هی مرحم به روی آن
با ضربه آخر، من از تردید در ترمیم می میرم
هی تکه تکه می کَنند از روح بی جانم
تا “نا توان” از “ضرب” در “تقسیم” می میرم
اقلیم مرگ این روز ها دنبال “آدم هاست”
اما “منِ حوا” به دور از مرز این اقلیم می میرم
…
شاعر آرزو ملکی
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
